.jpg)
Terwijl ik de serie Zomergasten kijk op NPO, met Bessel van der Kolk, komt de term "the wounded healer"voorbij. Niet voor het eerst sta ik als primair als mens, maar ook als coach, stil bij deze term, omdat deze mij ter ore komt... Van meerdere hoeken hebben vakgenoten en andere therapeuten mij erop gewezen dat 'geheelde wonden' in het algemeen een kracht kunnen zijn als mens. "Je komt er sterker uit", hoor je dan vaak. Maar ook zeker in het bieden van hulp aan anderen komt het ter sprake. Het is niet direct iets wat je 'inzet, maar indirect wel helpend in je werk. Bijvoorbeeld voor een coach, zoals ik.
Eerst even: wat is een wounded healer?
Wikipedia heeft er een mooie uitleg voor:
"Wounded healer is a term created by psychologist Carl Jung. The idea states that an analyst is compelled to treat patients because the analyst himself is "wounded." The idea may have Greek mythology origins. Victor et al. (2021), a pre-print study, found that 82% of applied psychology graduate students and faculty members in the United States and Canada experienced mental health conditions at some point in their lives."
Kortom:
het is een term uit de psychologie
het omschrijft iemand die anderen op ontwikkelings-, psychologisch of helingsgericht vlak ondersteunt en helpt, die persoonlijk ook het nodige heeft meegemaakt op dat vlak
Hoe heeft dit invloed op coaching?
Ten eerste is het als coach belangrijk dat je bewust bent van je eigen mentale 'wonden'. Dat wordt je tijdens een goede coachingsopleiding geleerd, maar impliceert ook een leven-lang-leren over én met jezelf, als je het mij vraagt. Dus het zélf werken met die 'wonden', deze omdenken, ze doorleven, ervan helen; wat ook op diegene van toepassing is... Dit maakt niet alleen voor een rijker ervaren en meer doortastende hulpverlener, maar doet je ook steviger staan als persoon. Practise what you preach, dus.
Daarnaast is het belangrijk om in de professionele rol, bijvoorbeeld als coach, niet enkel bewust te zijn van deze wonden, maar ook van wat je daarin triggert. En áls je er dan door wordt getriggerd tijdens je werk, te handelen op een wijze die idealiter helpend voor, maar minimaal niet van negatieve invloed is op je cliënt. Vervolgens is er als coach later de tijd om hiermee weer aan de slag te gaan, het van je af te praten in supervisie of intervisie en te onderzoeken wat er nu eigenlijk gebeurde. Ook kun je dan een plan maken hoe je er in de toekomst mee om kunt gaan.
Nou ja, een hoop coach-gebabbel wordt dit nu wel... Ik ga nu misschien iets te diep de materie in...
Simpel gezegd: als het goed is kun je in het algemeen als cliënt profiteren van o.a. de houding, compassie, kennis en ervaring van je coach. Bij een coach die meer heeft meegemaakt en hier zelf doorheen (heeft ge)werkt, hebben deze 'wonden' mogelijk indirect een versterkende werking. Zo schrikt hij of zij bijv. misschien minder snel van wat je vertelt en kan die met meer begrip jouw verhaal ontvangen, of je vindt een soort herkenning. Maar dat hoeft natuurlijk niet in alle gevallen zo te zijn. Als cliënt zul je het niet altijd weten van je hulpverlener. De ene geeft meer openheid dan de ander en niet elke goede hulpverlener hoeft natuurlijk 'wounded' te zijn! Misschien vind jij het de ene of de andere kant op het prettigst. Allemaal oké natuurlijk... maar wel fijn om daar voor jezelf even bij stil te staan.
Hoe ga ik met mijn wonden om in relatie tot coaching?
Ik denk dat het uit bovenstaande wel duidelijk is dat ik ook mijn eigen wonden heb. Ik ben hier op zich best open over, maar hoef er ook niet aan iedereen continu over te vertellen. Gelukkig maar, want tsjeetje, anders zou ik mijn leven een stuk minder leuk vinden elke dag. Er zijn zo veel andere interessante dingen om over te praten en om te ontdekken! Toch deel ik soms graag een tipje van de sluier, zodat jij je wellicht een stukje meer of sneller op je gemak kunt voelen bij mij als coach of ergens een beetje extra geruststelling in kunt vinden. Heb je hier ooit vragen over, vraag me er gerust naar. Als het vertrouwen er van beide kanten aanwezig is, wat per definitie het geval is als we samenwerken in een coachingstraject, dan deel ik soms iets over mijn pad, mijn pijn en/of de levenslessen die daaruit voort kwamen.
Tegelijkertijd wil ik dat je weet dat ze alleen onderdeel zijn van een gesprek als jij ernaar vraagt. Ik zal ze nooit direct inzetten als 'middel' om iets bij je te bereiken. Zoals je sommige coaches misschien wel ziet doen... "Heb je dit meegemaakt? Ik ook. Dan is dit wat ik deed, ook voor jou de oplossing." Voor korte termijn en sommige mensen zal dit misschien werken, maar dat is absoluut niet hoe ik werk.
Mijn ervaringen spelen vooral mee in de onderstroom en ik denk dat ik wel kan zeggen dat ze mij, vind ik, steeds opnieuw een rijk(er) mens maken. Ik zal dus zéker niet zomaar van alles gaan delen, omdat ik geloof dat iedereen zijn eigen lessen te leren heeft en elke situatie zó anders is.
Want: wat zegt de ervaring en situatie van de ander nu eigenlijk over jou?
Ik zal er nooit vanuit gaan dat ik jouw situatie 100% begrijp, al doe ik altijd een poging om het zo goed mogelijk te doorgronden, en ik probeer je al helemaal niet via mijn eigen wonden of levenslessen te begrijpen. Want die horen bij mij. Uiteindelijk ligt alle informatie en de wijsheid om te groeien al in jouzelf, en ik help je als coach met passende oefeningen en tools om voor jou je pad helderder en inzichtelijk te maken. En omdat dat zó persoonlijk is, beweeg ik dus continu met je me.
Wat heb je hieraan als degene die een coach zoekt?
Als je een coach zoekt, is 1 van de belangrijkste factoren voor je keuze, dat het met diegene 'klikt'. Als je zelf iets naars meemaakt is menselijk contact 1 van de dingen die jouw ervaring dragelijker maken, of juist erger. Want: wist je dat eenzaamheid een enorme invloed heeft op het ontstaan en leven met trauma? Sociale warmte is een basisbehoefte van elk mens. En soms heb je dat niet direct in je omgeving. Iemand met een luisterend oor, zonder oordelen. Iemand die je de vragen stelt die helderheid geven, inzicht in hoe het nu écht zit. Overzicht in een brei van informatie en gedachten...
Uiteindelijk zijn we primair allemaal mens. En misschien zijn we ergens allemaal wel 'wounded healers'? Want waar trek je die grens? Wanneer heb je 'iets meegemaakt'? Uiteindelijk is het in alle mentale hulp, zij het coaching, hulpverlening, psychologie of wat dan ook, ook een gevoelskwestie. En is het volledig aan jou wie je kiest om jou bij te staan in je ontwikkelpad. Dus ik laat je graag achter met een vraag:
Bij wie voel jij je volledig op je gemak, zodat jij tot groei kunt komen?